Bangladesz - kraj w delcie Gangesu i Brahmaputry posiada bardzo ciekawą kulturę. Jest ona połączeniem Islamu i starych tradycji wywodzących się z hinduizmu. Literatura w Bangladeszu zajmuje bardzo ważne miejsce. To z Bengalu pochodził słynny poeta-noblista Rabindranath Tagore. Obecnie Bangladesz także może poszczycić się wybitnymi twórcami. Akm Wahiduzzaman jest jednym z nich. To człowiek niezwykły. Pisarz, pedagog, krytyk, ekolog, a także obrońca praw człowieka. Jest członkiem Bangladeskiej Partii Nacjonalistycznej (BNP), której przewodniczącą jest była premier Khaleda Zia uznawana za jednego z najwybitniejszych polityków w historii Bangladeszu. Akm Wahiduzzaman urodził się 21 lipca 1969 roku. Ukończył renomowany Jahangirnagar University. Obecnie mieszka w Savar - mieście odległym 24 kilometry od stolicy kraju To właśnie w Savar znajduje się Jatiyo Smriti Soudho - Narodowy Pomnik Męczenników Wojny Wyzwoleńczej 1971.Akm Wahiduzzaman poszukuje korzeni współczesnej kultury bengalskiej w średniowieczu. W XII wieku do Bengalu przybyli indyjscy muzułmanie sufi. W 1342 muzułmański dowódca wojskowy Shamsuddin Ilyas Shah ogłosił się radżą królestwa Lakhnauti, a w 1352 roku sułtanem Bengalu. Przez dwieście lat Bengal świetnie się rozwijał łącząc dwie kultury:muzułmańską i hinduską. W 1529 roku Babar - cesarz z dynastii Wielkiego Mogoła pokonał pod Ghangra armię bengalskiego sułtana Nasiruddina Nasrata-shaha i uczynił go swoim wasalem. W 1576 cesarz Akbar ostatecznie zdobył Bengal i wcielił go jako prowincję do swojego imperium. Od XVI wieku Bengal był kolejno we władaniu Wielkich Mogołów, Brytyjczyków, a w 1947 roku wschodnia część tej krainy weszła w skład Pakistanu. Dopiero powstanie w marcu 1971 i wojna Pakistanu z Indiami w grudniu tegoż roku zaowocowała powstanie Bangladeszu.Wieli europejskich historyków i pisarzy twierdzi, że bycie ofiarą leży w naturze Bengalczyków. Niektórzy uczeni uważają że ten wielki naród jest łagodny i spolegliwy. Daje się podbijać i cierpliwie znosi wszelką niesprawiedliwość.Akm Wahiduzzaman obala ten stereotyp. Według niego Bengalczycy nie potrzebowali podbijać innych krajów gdyż wszystko co potrzebne do życia mieli u siebie. Bengal to krainą doskonałego ryżu i juty. Wody Zatoki Bengalskie dostarczają ryb i krewetek, a bengalska dżungla świetnego drewna. Akm Wahiduzzaman obala także mit że Bengalczycy nie potrafią walczyć o wolność. To przecież w Bengalu pod koniec XVIII wieku wybuchło wielkie powstanie przeciwko Brytyjczykom, a w XIX i XX wieku dochodziło w Kalkucie , Dhacce i Comilla do bardzo licznych strajków i demonstracji przeciwko brytyjskich okupantom. Bengalczycy nie są bierni. Od 1949 roku z poświęceniem walczyli z pakistańską administracją o zrównanie języka bengalskiego z urdu, który był obowiązkowy w Bengalu. Bengalczycy bohatersko walczyli także przeciwko pakistańskiej armii w 1971 roku.Akm Wahiduzzaman jak każdy twórca potraf być krytyczny wobec swojego narodu. Mówi o tym jego opowiadanie ,,Yunus''.Yunus uwielbiał słodkie życie. Czy kiedykolwiek zadawał sobie pytanie co oznacza bycie człowiekiem honoru?.Patrzył jak jego znajomi Tareq Rahman i Arafat Rahman grają w krykieta i robią sobie sesje zdjęciowe. Yunus nie martwił się. Wszak humor jest częścią natury Bengalczyka.Nie docierało do niego że w Bangladeszu płaci się tysiące taka za czyjąś głowę. Nie myślał że kilka milionów Bengalczyków nie ma dostępu do wody. Pewien arystokrata z epoki Wielkiego Mogoła powiedział że intensywne myślenie jest wątpliwą zaletą charakteru. Ludzki umysł lubi przebywać w nierzeczywistym świecie. Człowiek lubi sobie wyobrażać, że jest królem bądź sułtanem. Wtedy odzyskuje spokój.Pomyślcie teraz co ma zrobić wykształcony człowiek, który nie myśli. Czy ma się tego wstydzić?. Uważać siebie za podłego psa?. A może patrzyć przez palce na swoją słabość?.Wbrew pozorom Yunus zdawał sobie sprawę z tego, że nie można ciągle być słodkim. Jak długo można być słodkim dla złych ludzi?. Ładnie się uśmiechać i udawać że nic się nie dzieje. Mieć w głowie ,,ręczny hamulec'' który blokuje gniew. Ale zostać człowiekiem honoru też nie jest łatwo. To boli. Nawet wielkie słonie nie mogą połknąć w ciągu dnia zbyt wielu komarów bo się udławią. Śmierć słonia z przejedzenia komarami to upiorna rzeczywistość''.Autoironia Akma Wahiduzzamana jest podobna do gorzkiego humoru iberoamerykańskich pisarzy spod znaku ,,realizmu magicznego''. Bengalski pisarz nie stawia się w roli proroka-kapłana. Otwiera tylko różne furtki przez które czytelnik przechodzi do jakże odmiennych światów.Akm Wahiduzzaman w swojej twórczości zawsze jest po stronie prześladowanych. W ostatnich latach śmierć w Bangladeszu jest wyjątkowo prawdziwa i często gwałtowna Obojętnie kto uśmierca ofiary.Po rządami premier Hasiny Wayed życie wielu ludzi stało się walką o przetrwanie w dosłownym tego słowa znaczeniu.W kontakcie z twórczości bengalskiego pisarza czytelnik przenosi się do domu grozy który czasem jest domem wariatów. Płacz miesza się ze śmiechem. Ale to śmiech niedobry, sztuczny pozwalający jednak przetrwać najtrudniejsze chwile.Poeci i pisarze w Bengalu mieli zawsze do odegrania wielką rolę. Opisywali rzeczywistość i często odkrywali mroczne strony bengalskiej duszy. Wzmacniali poczucie wartości Bengalczyków, a czasem doprowadzali do oczyszczenia ich z poczucia winy. To katharsis nie odbywało się na pogrzebowym stosie jak u Hindusów. Ono był nagłym zwrotem w życiu.Akm Wahiduzzaman jest nie tylko pisarzem, krytykiem, ale także pedagogiem. Uczy młodych Bengalczyków wrażliwości i krytycznego spojrzenia na to co dzieje się w ich kraju. Jest także ekologiem. Nagłaśnia drastyczne sprawy zanieczyszczania delty Gangesu i Brahmaputry przez prorządowych biznesmenów, którzy wylewają hektolitry chemikaliów do tych dwóch wielkich rzek.Z Akmem Wahiduzzamanem utrzymuje kontakt na Facebooku. Dzielimy się informacjami z Bangladeszu i z Europy. Ten bengalski pisarz jest jak twardy jak dobry szeryf, który nigdy się nie poddaje gdy wierzy w słuszność sprawy o którą walczy.